با سرعت پله‌های باقی مونده رو رفتم بالا، حرف های آقای رمضانی به همم ریخته بود، توی کیفم دنبال کلید می گشتم که در آسانسور باز شد و آقای آرمان مبهم و کاملا بیشعور ازش خارج شد، با دیدن چهره همیشه اخموش به یاد حرف هاش افتادم، تهدیدهاش در مورد بیرون کردنم در عرض یه هفته!
اخم کردم و گفتم: آقای آرمان.
